Σ’ αγαπώ όπως η μάνα το παιδί
όπως η φλόγα το δαδί
όπως ο γέρος τη ζωή που τον αφήνει,
σ’ αγαπώ όπως η άβυσσος το φως
όπως τα όνειρα ο φτωχός
κι ο κουρασμένος στρατιώτης την ειρήνη.
Δεν έχω τίποτ’ άλλο, είμαι μια φωνή
είμαι δυο χέρια αδειανά που σε τυλίγουν
μα σ’ αγαπώ και κοίτα, ανοίγουν οι ουρανοί
οι ουρανοί που τόσο δύσκολα ανοίγουν.
Σε ζητώ όπως το χώμα τη βροχή
όπως το γέλιο η ψυχή
κι οι οδοιπόροι τα βαθύσκιωτα πλατάνια,
σε ζητώ όπως το χιόνι η φωτιά
ο πονεμένος τη γιατρειά
και η μεγάλη αμαρτία, αχ, τη μετάνοια.
|
S’ agapó ópos i mána to pedí
ópos i flóga to dadí
ópos o géros ti zoí pu ton afíni,
s’ agapó ópos i ávissos to fos
ópos ta ónira o ftochós
ki o kurasménos stratiótis tin iríni.
Den écho típot’ állo, ime mia foní
ime dio chéria adianá pu se tilígun
ma s’ agapó ke kita, anigun i urani
i urani pu tóso dískola anigun.
Se zitó ópos to chóma ti vrochí
ópos to gélio i psichí
ki i odipóri ta vathískiota platánia,
se zitó ópos to chióni i fotiá
o poneménos ti giatriá
ke i megáli amartía, ach, ti metánia.
|