|
Σ’ ευχαριστώ, και τώρα φεύγω, καληνύχτα.
Θα γίνει πάλι τ’ αύριό σου σαν το χτες.
Όσα μου έμαθες εσύ μες σε μια νύχτα
δε θα τα μάθαινα, κι αν ζούσα τρεις φορές.
Σ’ αυτό το βούρκο που σε ρίξαν δεν ταιριάζεις
κι όσα ονειρεύτηκες ποτέ δε θα τα βρεις.
Μ’ ένα λουλούδι που δεν το ποτίσαν μοιάζεις,
μ’ ένα παιδί που όλοι του λέγαν “δεν μπορείς”.
Δεν ξέρω, ίσως να μ’ αγάπησες στο βάθος,
κάποια φωνή φωνάζει μέσα μου γι’ αυτό.
Και κάποια άλλη μου φωνάζει “κάνεις λάθος”,
μα όπως και να ’ναι, τελικά σ’ ευχαριστώ.
Θα υποφέρω, ίσως και θα υποφέρεις,
θα μου χτυπούν την πόρτα και θ’ αδιαφορώ.
Μα όταν χτυπάει το τηλέφωνο, θα ξέρεις
ότι ποτέ, ποτέ ξανά, δε θα ’μαι εγώ.
Στις προσευχές μου θα παρακαλώ το βράδυ
να ’ρθει για σένα ένας καλύτερος καιρός.
Σε συγχωρώ για όσο μου ’δειξες σκοτάδι,
συγχώρεσέ με που δε σου ’δειξα το φως.
Δεν ξέρω, ίσως να μ’ αγάπησες στο βάθος,
κάποια φωνή φωνάζει μέσα μου γι’ αυτό.
Και κάποια άλλη μου φωνάζει “κάνεις λάθος”,
μα όπως και να ’ναι, τελικά σ’ ευχαριστώ.
|
S’ efcharistó, ke tóra fevgo, kaliníchta.
Tha gini páli t’ avrió su san to chtes.
Όsa mu émathes esí mes se mia níchta
de tha ta máthena, ki an zusa tris forés.
S’ aftó to vurko pu se ríksan den teriázis
ki ósa onireftikes poté de tha ta vris.
M’ éna luludi pu den to potísan miázis,
m’ éna pedí pu óli tu légan “den boris”.
Den kséro, ísos na m’ agápises sto váthos,
kápia foní fonázi mésa mu gi’ aftó.
Ke kápia álli mu fonázi “kánis láthos”,
ma ópos ke na ’ne, teliká s’ efcharistó.
Tha ipoféro, ísos ke tha ipoféris,
tha mu chtipun tin pórta ke th’ adiaforó.
Ma ótan chtipái to tiléfono, tha kséris
óti poté, poté ksaná, de tha ’me egó.
Stis prosefchés mu tha parakaló to vrádi
na ’rthi gia séna énas kalíteros kerós.
Se sigchoró gia óso mu ’dikses skotádi,
sigchóresé me pu de su ’diksa to fos.
Den kséro, ísos na m’ agápises sto váthos,
kápia foní fonázi mésa mu gi’ aftó.
Ke kápia álli mu fonázi “kánis láthos”,
ma ópos ke na ’ne, teliká s’ efcharistó.
|
