|
Άναψε η βραδιά τα φώτα
κι ο ουρανός τ’ αστέρια
έλα λίγο όπως πρώτα
να μου κρατάς τα χέρια
Κάποτε με αγαπούσες
και μου μιλούσες φως μου
κι έσβηνα μες στη ματιά σου
τη μοναξιά του κόσμου
Σ’ έχω ανάγκη, σ’ αγαπώ
σε θέλω, σ’ έχω ανάγκη, σ’ αγαπώ
να σ’ έχω, να σ’ αγγίζω, να σε ζω
δε θέλω τίποτα άλλο απ’ αυτό
μονάχα να με νιώθεις, να ’σαι εδώ
σ’ έχω ανάγκη, σ’ αγαπώ
Χάνεται κι αυτή η μέρα
μόνο με ξεχνάει
γίνεται η αγάπη σφαίρα
και το μυαλό τρυπάει
ψάξε με μες στην καρδιά σου
και θα με βρεις να καίω
πρόθεμα στο όνομα σου
το σ’ αγαπώ να λέω
|
Άnapse i vradiá ta fóta
ki o uranós t’ astéria
éla lígo ópos próta
na mu kratás ta chéria
Kápote me agapuses
ke mu miluses fos mu
ki ésvina mes sti matiá su
ti monaksiá tu kósmu
S’ écho anágki, s’ agapó
se thélo, s’ écho anágki, s’ agapó
na s’ écho, na s’ angizo, na se zo
de thélo típota állo ap’ aftó
monácha na me nióthis, na ’se edó
s’ écho anágki, s’ agapó
Chánete ki aftí i méra
móno me ksechnái
ginete i agápi sfera
ke to mialó tripái
psákse me mes stin kardiá su
ke tha me vris na keo
próthema sto ónoma su
to s’ agapó na léo
|
