Μεσοβδόμαδο, κάθε απόβραδο,
Σε θυμάμαι και βασανίζομαι
Κι η Παρασκευή, μέρα θλιβερή,
του φινάλε μας η παραμονή
Κάθε βράδυ του Σαββάτου
Κλαίω κι είμαι του θανάτου
Εξαιτίας σου
Τέτοια μέρα βγαίναμε έξω,
Τώρα μόνος πώς ν’ αντέξω
Την απουσία σου
Πέμπτη το πρωί, λίγη συννεφιά,
Μία γεύση από, από μοναξιά
Κι η Παρασκευή, μέρα βροχερή,
Κλαίει κι ο Θεός που είμαι μοναχός
Κάθε βράδυ του Σαββάτου
Κλαίω κι είμαι του θανάτου
Εξαιτίας σου
Τέτοια μέρα βγαίναμε έξω,
Τώρα μόνος πώς ν’ αντέξω
Την απουσία σου
|
Mesovdómado, káthe apóvrado,
Se thimáme ke vasanízome
Ki i Paraskeví, méra thliverí,
tu finále mas i paramoní
Káthe vrádi tu Savvátu
Kleo ki ime tu thanátu
Eksetías su
Tétia méra vgename ékso,
Tóra mónos pós n’ antékso
Tin apusía su
Pébti to pri, lígi sinnefiá,
Mía gefsi apó, apó monaksiá
Ki i Paraskeví, méra vrocherí,
Klei ki o Theós pu ime monachós
Káthe vrádi tu Savvátu
Kleo ki ime tu thanátu
Eksetías su
Tétia méra vgename ékso,
Tóra mónos pós n’ antékso
Tin apusía su
|