|
Αργεί το βήμα να ανεβεί
αν έχει γύρω του βροχή
κι αν είν’ η σκάλα από γυαλί
φτιαγμένη…
Γιατί αν σπάσει το γυαλί
πάνω του θρύψαλα μπορεί
αυτός που έζησε για χρόνια στη κορφή
να δένει…
Το γυάλινο της σκάλας
σαν το γυάλινο της γυάλας δε κρατά
ραγίζει κι όταν σπάσει
η άκρη του μοιράζει
τη χαρά…
Μα αν είναι πέτρα το φιλί
όσο μου μένει απ’ το γυαλί θα το διαλύσω
με του γυαλιού μου τη ρωγμή
ό, τι νικά πάνω στη γη να το νικήσω
Αργεί το φως να `ρθει κοντά
αν έχει σύννεφα μπροστά
και αν είναι ο ήλιος στο ταβάνι από γυαλί
φτιαγμένος…
Γιατί αν σπάσει το γυαλί
όποιος να φύγει δεν μπορεί
μπορεί στα θρύψαλα να μείνει μια ζωή
κρυμμένος…
Το γυάλινο εκείνου
που στην άκρη ζει του ήλιου δε κρατά
ραγίζει και όταν σπάσει
η άκρη του μοιράζει
τη χαρά.
|
Argi to víma na anevi
an échi giro tu vrochí
ki an in’ i skála apó gialí
ftiagméni…
Giatí an spási to gialí
páno tu thrípsala bori
aftós pu ézise gia chrónia sti korfí
na déni…
To giálino tis skálas
san to giálino tis giálas de kratá
ragizi ki ótan spási
i ákri tu mirázi
ti chará…
Ma an ine pétra to filí
óso mu méni ap’ to gialí tha to dialíso
me tu gialiu mu ti rogmí
ó, ti niká páno sti gi na to nikíso
Argi to fos na `rthi kontá
an échi sínnefa brostá
ke an ine o ílios sto taváni apó gialí
ftiagménos…
Giatí an spási to gialí
ópios na fígi den bori
bori sta thrípsala na mini mia zoí
krimménos…
To giálino ekinu
pu stin ákri zi tu íliu de kratá
ragizi ke ótan spási
i ákri tu mirázi
ti chará.
|
