Τώρα πάλι που η νυχτιά με τα πέπλα τα σταχτιά
θα γεμίσει την Αθήνα μας με πλήξη
πάλι μόνη μου εγώ τα παλιά θα νοσταλγώ
και η σκέψη σου θα ’ρθει να με τυλίξει
Σαν κι απόψε
μες στης άνοιξης τα μάγια είχαμε μπλέξει
κι απ’ τα χείλη σου πρωτάκουσα τη λέξη
σ’ αγαπώ
Σαν κι απόψε
το φεγγάρι πάλι ασήμωνε τη λεύκα
και ψιθύριζε κι ο μπάτης μες στα πεύκα
σ’ αγαπώ
Η ζωή μου τώρα πια κυλάει άδεια
δίχως χάδια κι όμορφιά
κι είμαι μόνη απ’ τη μέρα που `χεις λείψει
με τη θλίψη συντροφιά
Σαν κι απόψε
κάποια νύχτα σαν κι απόψε σε προσμένω
να σου πω μ’ ένα φιλί μου διψασμένο
σ’ αγαπώ
|
Tóra páli pu i nichtiá me ta pépla ta stachtiá
tha gemísi tin Athína mas me plíksi
páli móni mu egó ta paliá tha nostalgó
ke i sképsi su tha ’rthi na me tilíksi
San ki apópse
mes stis ániksis ta mágia ichame bléksi
ki ap’ ta chili su protákusa ti léksi
s’ agapó
San ki apópse
to fengári páli asímone ti lefka
ke psithírize ki o bátis mes sta pefka
s’ agapó
I zoí mu tóra pia kilái ádia
díchos chádia ki ómorfiá
ki ime móni ap’ ti méra pu `chis lipsi
me ti thlípsi sintrofiá
San ki apópse
kápia níchta san ki apópse se prosméno
na su po m’ éna filí mu dipsasméno
s’ agapó
|