|
Σαν την καλαμιά που την ξεριζώνει
άγριος βοριάς και την εματώνει
έγιν’ η ζωή τώρα που `χεις φύγει
τόση έρημια Θεέ μου με τυλίγει
Μα δεν μπορεί μα δεν μπορεί θα συνηθίσω
θα βγει ο ήλιος που το χιόνι λιώνει
μα πριν χαθείς θέλω μια χάρη να ζητήσω
μη μου σκαλίζεις την πληγή ματώνει
Σαν την καλαμιά
Σαν την καλαμιά έμεινα μονάχη
για να μην χαθώ τώρα δίνω μάχη
Ψέμα η ζωή και ο κόσμος ψεύτης
ράγισες καρδιά όπως ο καθρέφτης
Μα δεν μπορεί μα δεν μπορεί θα συνηθίσω
θα βγει ο ήλιος που το χιόνι λιώνει
μα πριν χαθείς θέλω μια χάρη να ζητήσω
μη μου σκαλίζεις την πληγή ματώνει
Σαν την καλαμιά
|
San tin kalamiá pu tin kserizóni
ágrios voriás ke tin ematóni
égin’ i zoí tóra pu `chis fígi
tósi érimia Theé mu me tilígi
Ma den bori ma den bori tha sinithíso
tha vgi o ílios pu to chióni lióni
ma prin chathis thélo mia chári na zitíso
mi mu skalízis tin pligí matóni
San tin kalamiá
San tin kalamiá émina monáchi
gia na min chathó tóra díno máchi
Pséma i zoí ke o kósmos pseftis
rágises kardiá ópos o kathréftis
Ma den bori ma den bori tha sinithíso
tha vgi o ílios pu to chióni lióni
ma prin chathis thélo mia chári na zitíso
mi mu skalízis tin pligí matóni
San tin kalamiá
|
