|
Είχα πιστέψει το πουλημένο σου φιλί,
που όμως τ’ αγάπησα πολύ
μέχρι που είδα πως κι αλλού το ’χες ξοδέψει,
Τώρα στη τρέλα μου γυρεύω να ξεσπάσω
και με διακόσια τρέχω να σε ξεπεράσω,
να σε ξεχάσω
Σαν τον αλήτη, σαν τον αλήτη
μοιάζ’ η δική μου η ψυχή τώρα που χάθηκες κι εσύ,
μόνο χαράματα γυρίζει πια στο σπίτι,
σαν τον αλήτη, σαν τον αλήτη
στα ξενυχτάδικα γυρνώ γιατί εσένα νοσταλγώ
αλλά τουλάχιστον δεν έχω ιδιοκτήτη,
σαν τον αλήτη
Στη λεωφόρο βγαίνω και πιάνω τελική,
από Δευτέρα ως Κυριακή
σε μια καρδιά αλκοολική πληρώνω φόρο
Κι αν καταλήξω το πρωί σε κάποιο τμήμα,
θα πω πως είμαι της αγάπης σου το θύμα
κι αυτό ειν’ το κρίμα
|
Icha pistépsi to puliméno su filí,
pu ómos t’ agápisa polí
méchri pu ida pos ki allu to ’ches ksodépsi,
Tóra sti tréla mu girevo na ksespáso
ke me diakósia trécho na se kseperáso,
na se ksecháso
San ton alíti, san ton alíti
miáz’ i dikí mu i psichí tóra pu cháthikes ki esí,
móno charámata girízi pia sto spíti,
san ton alíti, san ton alíti
sta ksenichtádika girnó giatí eséna nostalgó
allá tuláchiston den écho idioktíti,
san ton alíti
Sti leofóro vgeno ke piáno telikí,
apó Deftéra os Kiriakí
se mia kardiá alkoolikí pliróno fóro
Ki an katalíkso to pri se kápio tmíma,
tha po pos ime tis agápis su to thíma
ki aftó in’ to kríma
|
