Έρχεσαι τα βράδια και με παίρνεις απ’ το χέρι
στο Μπαλί με πας, στο Γιβραλτάρ, στην Ταϋλάνδη.
Πότε με πιστόλι πότε με μαχαίρι
να ξεκάνουμε μαζί τη μοναξιά και το σκοτάδι.
Με τα χρυσαφένια σου τα μάτια
πρίγκηπα, καλέ μου φίλε, Μάλκο!
Πάρε με και κάνε όλες τις πίκρες μου κομμάτια
ν’ ανεβούμε πάνω σ’ ένα φωταγωγημένο πάλκο.
Χιόνισε κι εκεί στον πύργο κάνει κρύο απόψε.
Στον δερμάτινο τον καναπέ η Αλεξάνδρα.
Πες της πως σε θέλω και μαζί της κόψε
δεν πειράζει, πες της, να βρει εκείνη άλλον άντρα.
Πως βαρέθηκα όλους αυτούς που σε μισούνε!
Έλα τώρα, πάμε μόνο οι δυο μας στο Αμμάν.
Κι άμα καταλάβουν, μαζί μας θα τη βρούνε.
Με κουράσανε πολύ, ωχ αδερφέ, αμάν!
|
Έrchese ta vrádia ke me pernis ap’ to chéri
sto Balí me pas, sto Givraltár, stin Tailándi.
Póte me pistóli póte me macheri
na ksekánume mazí ti monaksiá ke to skotádi.
Me ta chrisafénia su ta mátia
prígkipa, kalé mu fíle, Málko!
Páre me ke káne óles tis píkres mu kommátia
n’ anevume páno s’ éna fotagogiméno pálko.
Chiónise ki eki ston pírgo káni krío apópse.
Ston dermátino ton kanapé i Aleksándra.
Pes tis pos se thélo ke mazí tis kópse
den pirázi, pes tis, na vri ekini állon ántra.
Pos varéthika ólus aftus pu se misune!
Έla tóra, páme móno i dio mas sto Ammán.
Ki áma katalávun, mazí mas tha ti vrune.
Me kurásane polí, och aderfé, amán!
|