Σβήσε ουρανέ τ’ αστέρια
άλλος μες στα δυο του χέρια
την κρατάει απόψε και πονώ
άλλον έχει κι αγκαλιάζει
τίποτα δε λογαριάζει
και με πνίγει το παράπονο
Να γινόμουνα φωτιά
για να κάψω την ψευτιά
που ‘χει κρύψει
μέσα στην καρδιά της
να γινόμουν άνεμος
και να έφευγα μακριά της
Σβήσε ουρανέ τ’ αστέρια
και του πόνου τα μαχαίρια
κάρφωσέ απόψε στην καρδιά
κι όταν θα τη δεις να κλάψει
πες της πως δεν έχω πάψει
να την αγαπάω αληθινά
Να γινόμουνα φωτιά
για να κάψω την ψευτιά
που ‘χει κρύψει
μέσα στην καρδιά της
να γινόμουν άνεμος
και να έφευγα μακριά της
|
Svíse urané t’ astéria
állos mes sta dio tu chéria
tin kratái apópse ke ponó
állon échi ki agkaliázi
típota de logariázi
ke me pnígi to parápono
Na ginómuna fotiá
gia na kápso tin pseftiá
pu ‘chi krípsi
mésa stin kardiá tis
na ginómun ánemos
ke na éfevga makriá tis
Svíse urané t’ astéria
ke tu pónu ta macheria
kárfosé apópse stin kardiá
ki ótan tha ti dis na klápsi
pes tis pos den écho pápsi
na tin agapáo alithiná
Na ginómuna fotiá
gia na kápso tin pseftiá
pu ‘chi krípsi
mésa stin kardiá tis
na ginómun ánemos
ke na éfevga makriá tis
|