Πες μου το λες αυτό ζωή;
Άδειες φωνές, ψευτιές, μάσκες που γελάνε
αίνιγμα δίχως λογική
μα αν ειν’ αυτό ζωή, θάνατος τι να ‘ναι;
Σβήσε το φως
κι έλα να σου μάθω εγώ τη ζωή, τον πόνο.
Θα ‘μαι Θεός
αν στα βλέφαρά σου δω ένα δάκρυ μόνο.
Πες μου το λες αυτό χαρά;
Μια φυλακή χρυσή που την χτίζεις μόνος
γλάρος με ξύλινα φτερά
μα αν ειν’ αυτό χαρά τότε τι ‘ναι ο πόνος;
|
Pes mu to les aftó zoí;
Άdies fonés, pseftiés, máskes pu geláne
enigma díchos logikí
ma an in’ aftó zoí, thánatos ti na ‘ne;
Svíse to fos
ki éla na su mátho egó ti zoí, ton póno.
Tha ‘me Theós
an sta vléfará su do éna dákri móno.
Pes mu to les aftó chará;
Mia filakí chrisí pu tin chtízis mónos
gláros me ksílina fterá
ma an in’ aftó chará tóte ti ‘ne o pónos;
|