Κάθισα μόνος μου ψηλά σ’ένα μπαλκόνι
κι αναρωτήθηκα γιατί να ζούμε μόνοι
Περνάει ο χρόνος έτσι είναι η ζωή
γιατί δεν είμαστε ακόμη εμείς μαζί
Δεν ξέρω πώς γιατί και πότε
σε θέλω ακόμα από τότε
Σε αγαπάω ακόμα σε αγαπάω ακόμα
το πρόσωπό σου έχω εδώ μπροστά μου
να με φιλάει στο στόμα και να αλλάζω χρώμα
και τ’όνομά σου να μου λέει την καρδιά μου
Συνέχεια γράφω τραγούδια να γυρίσεις
να σε δω απλά λίγο να μου μιλήσεις
μα ξέρω χάθηκες για πάντα απ’τη ζωή μου
εγώ όμως θα’θελα να ήσουνα μαζί μου
Δεν ξέρω πώς γιατί και πότε
σε θέλω ακόμα από τότε
|
Káthisa mónos mu psilá s’éna balkóni
ki anarotíthika giatí na zume móni
Pernái o chrónos étsi ine i zoí
giatí den imaste akómi emis mazí
Den kséro pós giatí ke póte
se thélo akóma apó tóte
Se agapáo akóma se agapáo akóma
to prósopó su écho edó brostá mu
na me filái sto stóma ke na allázo chróma
ke t’ónomá su na mu léi tin kardiá mu
Sinéchia gráfo tragudia na girísis
na se do aplá lígo na mu milísis
ma kséro cháthikes gia pánta ap’ti zoí mu
egó ómos tha’thela na ísuna mazí mu
Den kséro pós giatí ke póte
se thélo akóma apó tóte
|