Σε κάθε βήμα μια φωνή να λέει, “τι κάνεις;”
Σε κάθε λέξη να ακούς ένα, “τι λες;”
Σ’ ό,τι παράξενο απαντούν, “θα μας τρελάνεις;”
Κι ό,τι ζητήσεις, θα σου δώσουν μόνο ευχές
Πας να μιλήσεις και σου λένε, “εσύ δεν ξέρεις”
Κάνεις να φύγεις, “άσε, θα σου πω εγώ”
“Με τα μυαλά που κουβαλάς, θα υποφέρεις”
“Ο κόσμος άλλαξε, μην μένεις στον παλιό”
Αν είχα κάνει ό,τι μου λέγανε αυτοί
αν είχα ζήσει την δική τους την ζωή
Δε θα μπορούσε ένα σου χάδι να με λιώσει
ούτε ένα βλέμμα σου απ’ όλα να με σώσει
Φιλοσοφούνε για της εποχής το χάλι
Κι είναι οι μόνη που θα πιούνε στην υγειά τους
Έχουνε φάει την ζωή με το κουτάλι
Μα έναν άνθρωπο δεν κράτησαν κοντά τους
|
Se káthe víma mia foní na léi, “ti kánis;”
Se káthe léksi na akus éna, “ti les;”
S’ ó,ti parákseno apantun, “tha mas trelánis;”
Ki ó,ti zitísis, tha su dósun móno efchés
Pas na milísis ke su léne, “esí den kséris”
Kánis na fígis, “áse, tha su po egó”
“Me ta mialá pu kuvalás, tha ipoféris”
“O kósmos állakse, min ménis ston palió”
An icha káni ó,ti mu légane afti
an icha zísi tin dikí tus tin zoí
De tha boruse éna su chádi na me liósi
ute éna vlémma su ap’ óla na me sósi
Filosofune gia tis epochís to cháli
Ki ine i móni pu tha piune stin igiá tus
Έchune fái tin zoí me to kutáli
Ma énan ánthropo den krátisan kontá tus
|