Μ’ έχεις κάνει μεθυσμένο να οδηγώ
και στον κόσμο με βρισιές να απαντώ,
να μπερδεύω με τη γη τον ουρανό.
Μ’ έχεις κάνει να ’μαι εσύ και όχι εγώ.
Σε κρεβάτι δεν μπορώ να κοιμηθώ
απ’ το φόβο μην τυχόν σ’ ονειρευτώ.
Η κατάρα σου παντού με κυνηγά
να κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά.
Μ’ έχεις κάνει στον καθρέφτη να μιλώ
και να γράφω στο κορμί μου “σ’ αγαπώ”,
να σκοτώνω το δικό μου εγωισμό.
Μ’ έχεις κάνει να ’μαι εσύ και όχι εγώ.
Σε κρεβάτι δεν μπορώ να κοιμηθώ
απ’ το φόβο μην τυχόν σ’ ονειρευτώ.
Η κατάρα σου παντού με κυνηγά
να κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά.
|
M’ échis káni methisméno na odigó
ke ston kósmo me vrisiés na apantó,
na berdevo me ti gi ton uranó.
M’ échis káni na ’me esí ke óchi egó.
Se kreváti den boró na kimithó
ap’ to fóvo min tichón s’ onireftó.
I katára su pantu me kinigá
na kimáme me ta mátia anichtá.
M’ échis káni ston kathréfti na miló
ke na gráfo sto kormí mu “s’ agapó”,
na skotóno to dikó mu egismó.
M’ échis káni na ’me esí ke óchi egó.
Se kreváti den boró na kimithó
ap’ to fóvo min tichón s’ onireftó.
I katára su pantu me kinigá
na kimáme me ta mátia anichtá.
|