Γύρισε ο γιος μάνα μου
από τα μαύρα ξένα,
γύρισε ο λεβέντης σου
αχ που τον έχεις έναν.
Κι ανθίσανε οι πασχαλιές,
τα μάτια σου δεν κλαίνε
και τα πουλάκια στα κλαριά
Χριστός Ανέστη λένε.
Ο Γολγοθάς σου τέλειωσε
κι ο Επιτάφιος θρήνος,
χτύπησ’ η πόρτα κι άνοιξες
κι ήταν ο γιος σου εκείνος.
Σαν ήλιος χαμογέλασε
και στ’ αναφιλητά σου
Χριστός Ανέστη ακούστηκε
να λέει κι η καρδιά σου.
Τα δάκρυά σου γίνανε
τριαντάφυλλα στο χώμα
μαζί σου κλαίει από χαρά
κι η γειτονιά ακόμα.
Και στο καλύβι αντηχεί
καθώς χτυπάει η καμπάνα,
“Χριστός Ανέστη” γιόκα μου,
“Χριστός Ανέστη” μάνα.
|
Girise o gios mána mu
apó ta mavra kséna,
girise o levéntis su
ach pu ton échis énan.
Ki anthísane i paschaliés,
ta mátia su den klene
ke ta pulákia sta klariá
Christós Anésti léne.
O Golgothás su téliose
ki o Epitáfios thrínos,
chtípis’ i pórta ki ánikses
ki ítan o gios su ekinos.
San ílios chamogélase
ke st’ anafilitá su
Christós Anésti akustike
na léi ki i kardiá su.
Ta dákriá su ginane
triantáfilla sto chóma
mazí su klei apó chará
ki i gitoniá akóma.
Ke sto kalívi antichi
kathós chtipái i kabána,
“Christós Anésti” gióka mu,
“Christós Anésti” mána.
|