Από τον παράδεισο του χθες
Πέφτω στην κόλαση που θες
Το βάθος σου είναι μια πληγή
Που πάντα θα αιμοραγεί
Μα εγώ είμαι εκεί
Να σε γιατρεύω απ’ την αρχή
Να σε αγαπάω ακόμα
Κι ας μην υπάρχει λογική
Κι ας μοιάζει η γη σου φυλακή
Κι ας με δικάζει η μοναξιά
Που είσαι παντού και πουθενά
Όλο γλιστράς
Κι όταν για αγάπη μου μιλάς
Το ψέμα έχεις στο στόμα
Ξέχασες είμαι ο άνθρωπός σου
Μόνο εγώ άναψα το φως σου
Έγδυσα τον άδικο εαυτό σου
Κι έμεινα ισόβια δικός σου
Πες μου τι λάθος κάνω
Ίσως πιο βαθιά κοπώ
Να μη μείνει τίποτα από σένα
Πόσο θέλω να μη σ’ αγαπώ
Μα εσύ κυλάς παντού σε μένα
Κι όταν το σκοινί μου θα κοπεί
Πιάσε με για λίγο στο όνειρό σου
Και ας είμαι μια σκιά γυμνή
Να χαϊδεύω το χαμόγελό σου
Για σένα μόνο δέχομαι να χάνω
Σε σένα σταμάτησε η καρδιά
Στου έρωτά σου το κελί
Έχω βαριά τιμωρηθεί
Δώσε μου ελαφρυντικά
Σκέψου και μένα μια φορά
Τα αληθινά
Αυτά δεν χάνονται έτσι απλά
Σε αγαπάω ακόμα
Ξέχασες, είμαι ο άνθρωπός σου
Μόνο εγώ άναψα το φως σου
Έγδυσα τον άδικο εαυτό σου
Έμεινα ισόβια δικός σου
Πες μου τι λάθος κάνω
|
Apó ton parádiso tu chthes
Péfto stin kólasi pu thes
To váthos su ine mia pligí
Pu pánta tha emoragi
Ma egó ime eki
Na se giatrevo ap’ tin archí
Na se agapáo akóma
Ki as min ipárchi logikí
Ki as miázi i gi su filakí
Ki as me dikázi i monaksiá
Pu ise pantu ke puthená
Όlo glistrás
Ki ótan gia agápi mu milás
To pséma échis sto stóma
Kséchases ime o ánthropós su
Móno egó ánapsa to fos su
Έgdisa ton ádiko eaftó su
Ki émina isóvia dikós su
Pes mu ti láthos káno
Ίsos pio vathiá kopó
Na mi mini típota apó séna
Póso thélo na mi s’ agapó
Ma esí kilás pantu se ména
Ki ótan to skiní mu tha kopi
Piáse me gia lígo sto óniró su
Ke as ime mia skiá gimní
Na chaidevo to chamógeló su
Gia séna móno déchome na cháno
Se séna stamátise i kardiá
Stu érotá su to kelí
Έcho variá timorithi
Dóse mu elafrintiká
Sképsu ke ména mia forá
Ta alithiná
Aftá den chánonte étsi aplá
Se agapáo akóma
Kséchases, ime o ánthropós su
Móno egó ánapsa to fos su
Έgdisa ton ádiko eaftó su
Έmina isóvia dikós su
Pes mu ti láthos káno
|