Του εαυτού μου ήσουν μόνο ένα κομμάτι
χωρίς αυτό όμως δεν είμαι εαυτός
Πες μου γιατί να μην ανοίγει μονοπάτι
μέσα απ’ τα κύματα του έρωτα το φως
Αν είν’ ο έρωτας στην τύχη ένα αλάνι
μονάχα ο άγγελος μπορεί να το δαμάσει
Και εμείς σαν νάρκισσοι κοιτάμε στο ποτάμι,
το είδωλό μας που μας έχει ξεπεράσει
Δε σε χωρώ
σε συγχωρώ και τι να γίνει
Έφυγες κι έμεινα για πάντοτε μισός
Ένα παράπονο βουβό που δε μ’ αφήνει
κι απ’ τη ζωή μου με χωρίζει ένας γκρεμός
Μην περιμένεις να στο μάθουν τα ταξίδια
ούτε κι οι σπίθες της φωτιάς στην παραλία
Κράτα μονάχα για τη νύχτα αντικλείδια
κι ίσως βρεθούμε στην επόμενη αργία
|
Tu eaftu mu ísun móno éna kommáti
chorís aftó ómos den ime eaftós
Pes mu giatí na min anigi monopáti
mésa ap’ ta kímata tu érota to fos
An in’ o érotas stin tíchi éna aláni
monácha o ángelos bori na to damási
Ke emis san nárkissi kitáme sto potámi,
to idoló mas pu mas échi kseperási
De se choró
se sigchoró ke ti na gini
Έfiges ki émina gia pántote misós
Έna parápono vuvó pu de m’ afíni
ki ap’ ti zoí mu me chorízi énas gkremós
Min periménis na sto máthun ta taksídia
ute ki i spíthes tis fotiás stin paralía
Kráta monácha gia ti níchta antiklidia
ki ísos vrethume stin epómeni argia
|