Δε λέει να ξημερώσει στους δρόμους της καρδιάς
σαν τον τυφλό προχωράω, πάω όπου με πας
σαν άμμος μέσα απ’ τα χέρια πάλι μου ξεγλιστράς
σαν το ουράνιο τόξο που ποτέ δεν ακουμπάς
Σε συναντώ στα σταυροδρόμια του κόσμου
εκεί που μ’ άφησες φως μου να καίω
παντού εσύ να μου θυμίζεις τον πόνο
που με άφησες μόνο να κλαίω
Σε συναντώ μες της καρδιάς τους χειμώνες
ξεχασμένες εικόνες στο χρόνο
στεγνή βροχή μες στης ψυχής μου το χώμα
είναι το δάκρυ μου ακόμα ματώνω
Μέσα στου νου τα σκοτάδια συνέχεια τριγυρνώ
με ένα δάκρυ στα μάτια πάλι σ’ αναζητώ
Κρυφά τριαντάφυλλα αφήνω στο μαξιλάρι σου
γίνομαι αστέρι και σβήνω τώρα για χάρη σου
|
De léi na ksimerósi stus drómus tis kardiás
san ton tifló prochoráo, páo ópu me pas
san ámmos mésa ap’ ta chéria páli mu kseglistrás
san to uránio tókso pu poté den akubás
Se sinantó sta stavrodrómia tu kósmu
eki pu m’ áfises fos mu na keo
pantu esí na mu thimízis ton póno
pu me áfises móno na kleo
Se sinantó mes tis kardiás tus chimónes
ksechasménes ikónes sto chróno
stegní vrochí mes stis psichís mu to chóma
ine to dákri mu akóma matóno
Mésa stu nu ta skotádia sinéchia trigirnó
me éna dákri sta mátia páli s’ anazitó
Krifá triantáfilla afíno sto maksilári su
ginome astéri ke svíno tóra gia chári su
|