Απόψε η ζωή μου μοιάζει λίγη
σα να `ναι στο σκοτάδι αστραπή,
οι φίλοι π’ αγαπούσε έχουν φύγει
κι ο δρόμος που τραβάω καταλήγει
εκεί που όλα γίνονται σιωπή.
Φοβάμαι τις σειρήνες που ουρλιάζουν,
φοβάμαι κι όσα φέρνει ο καιρός,
τα χέρια σου και πάλι μ’ αγκαλιάζουν,
στο σώμα μου μαχαίρια που χαράζουν
κι ο κόσμος μες στο βλέμμα σου μικρός.
Ο έρωτας φθηνός, χωρίς αξία
κι η πόλη σκουριασμένη μηχανή,
μπροστά μας η ζωή μειονεξία,
τρομάζω να μην πάθω ασφυξία,
κι εσύ ξανά δεν είσ’ αληθινή.
Φοβάμαι τις σειρήνες που ουρλιάζουν,
φοβάμαι κι όσα φέρνει ο καιρός,
τα χέρια σου και πάλι μ’ αγκαλιάζουν,
στο σώμα μου μαχαίρια που χαράζουν
κι ο κόσμος μες στο βλέμμα σου μικρός.
|
Apópse i zoí mu miázi lígi
sa na `ne sto skotádi astrapí,
i fíli p’ agapuse échun fígi
ki o drómos pu traváo katalígi
eki pu óla ginonte siopí.
Fováme tis sirínes pu urliázun,
fováme ki ósa férni o kerós,
ta chéria su ke páli m’ agkaliázun,
sto sóma mu macheria pu charázun
ki o kósmos mes sto vlémma su mikrós.
O érotas fthinós, chorís aksía
ki i póli skuriasméni michaní,
brostá mas i zoí mioneksía,
tromázo na min pátho asfiksía,
ki esí ksaná den is’ alithiní.
Fováme tis sirínes pu urliázun,
fováme ki ósa férni o kerós,
ta chéria su ke páli m’ agkaliázun,
sto sóma mu macheria pu charázun
ki o kósmos mes sto vlémma su mikrós.
|