Από τη γη στη σελήνη
Μίλια μακριά
Όταν τα μάτια της κλείνει
Μαζί της με τραβά
Πέρα απ’ την πέτρινη πόλη
Στην ανατολή
Εκεί που χάνονται οι δρόμοι
Εκείνη θα μου πει
Ζούμ’ όλοι δεμένοι
Στη γη που πεθαίνει
Μα τα όνειρά μας φτερά ασημένια
Θα μας πάνε ψηλά
“Μωρό μου δεν τα πιστεύω
Τα μαγικά σου εγώ”
Της λέω και τη χαζεύω
Να περπατά στο νερό
Και να διαλύει την ομίχλη
Μ’ ένα μικρό ραβδί
Κοιτάει ψηλά τη Σελήνη μου δείχνει
Πετάμε προς τα εκεί
Κι είν’ όλοι δεμένοι
Στη γη που πεθαίνει
Μα τα όνειρά μας φτερά ασημένια
Θα μας πάνε ψηλά
|
Apó ti gi sti selíni
Mília makriá
Όtan ta mátia tis klini
Mazí tis me travá
Péra ap’ tin pétrini póli
Stin anatolí
Eki pu chánonte i drómi
Ekini tha mu pi
Zum’ óli deméni
Sti gi pu petheni
Ma ta ónirá mas fterá asiménia
Tha mas páne psilá
“Moró mu den ta pistevo
Ta magiká su egó”
Tis léo ke ti chazevo
Na perpatá sto neró
Ke na dialíi tin omíchli
M’ éna mikró ravdí
Kitái psilá ti Selíni mu dichni
Petáme pros ta eki
Ki in’ óli deméni
Sti gi pu petheni
Ma ta ónirá mas fterá asiménia
Tha mas páne psilá
|