Ένα τραγούδι βασανίζει
τη σκέψη μου πολύ καιρό
Θέλω τα πάντα να ξορκίζει
να ’ναι γραμμένο σε πηλό
Να τρέχει πάνω απ’ τους ανθρώπους
να μην το πιάνει λογική
Να ελευθερώνει παρανόμους
κι ας μη ποτέ του αγαπηθεί
Ας είναι σφύριγμα του ανέμου
κάποιου χειμώνα δειλινό
Ένα κελάηδισμα που ακούω
κι ότι κι αν κάνω σταματώ
Να με ξυπνάει απ’ τη λήθη
κι ότι συνήθισα να σπάει
Να καίει ότι μου ανήκει
κι όταν πονάω να γελάει
|
Έna tragudi vasanízi
ti sképsi mu polí keró
Thélo ta pánta na ksorkízi
na ’ne gramméno se piló
Na tréchi páno ap’ tus anthrópus
na min to piáni logikí
Na eleftheróni paranómus
ki as mi poté tu agapithi
As ine sfírigma tu anému
kápiu chimóna dilinó
Έna keláidisma pu akuo
ki óti ki an káno stamató
Na me ksipnái ap’ ti líthi
ki óti siníthisa na spái
Na kei óti mu aníki
ki ótan ponáo na gelái
|