Αν σε προδίνει στη συντροφιά
η ομορφιά που ’χει το βλέμμα όταν σβήνει,
σήκω, παιδί μου, σήκω, αγάπη μου γλυκιά,
φύγε απ’ τη μέση για να σμίξουνε εκείνοι.
Σήκω, παιδί μου, σήκω, αγάπη μου γλυκιά,
τι κάνει ο άνθρωπος μονάχος για να μείνει.
Αν σε προδίνει σιγά σιγά
η λέξη “αργά” που γράφει ο κόσμος όταν κλείνει,
σήκω, παιδί μου, σήκω, αγάπη μου γλυκιά,
εσύ περίσσευες και πήρες την ευθύνη.
Σήκω, παιδί μου, σήκω, αγάπη μου γλυκιά,
τι θέλει ο άνθρωπος και δεν τ’ απομακρύνει.
Αν σε προδίνει σχεδόν κι αυτός
ο εαυτός που έχει μέσα σου απομείνει,
σήκω, παιδί μου, σήκω, άναψε το φως,
κανείς δεν άντεξε ενός λεπτού οδύνη.
Σήκω, παιδί μου, σήκω, άναψε το φως,
τι κάνει ο άνθρωπος και δεν το κατακρίνει.
|
An se prodíni sti sintrofiá
i omorfiá pu ’chi to vlémma ótan svíni,
síko, pedí mu, síko, agápi mu glikiá,
fíge ap’ ti mési gia na smíksune ekini.
Síko, pedí mu, síko, agápi mu glikiá,
ti káni o ánthropos monáchos gia na mini.
An se prodíni sigá sigá
i léksi “argá” pu gráfi o kósmos ótan klini,
síko, pedí mu, síko, agápi mu glikiá,
esí perísseves ke píres tin efthíni.
Síko, pedí mu, síko, agápi mu glikiá,
ti théli o ánthropos ke den t’ apomakríni.
An se prodíni schedón ki aftós
o eaftós pu échi mésa su apomini,
síko, pedí mu, síko, ánapse to fos,
kanis den ántekse enós leptu odíni.
Síko, pedí mu, síko, ánapse to fos,
ti káni o ánthropos ke den to katakríni.
|