Στην υψηλότερη κορφή που έχει ο πάνω κόσμος
μια περιστέρα πάλλευκη κι ένας αετός αγρίμι
μονομαχούν ποιος απ’ τους δυο τους ουρανούς θα σκίσει
και ποιος την ομορφιά της γης στα στήθια του θα κλείσει.
Κι όταν ο ήλιος χάνεται και πέφτει το σκοτάδι,
αυτής της μάχης στην ψυχή φαίνεται το σημάδι.
Και τότε ημερεύουμε όπως τα περιστέρια
ή με ορμή ανοίγουμε σαν αετοί τα χέρια.
Στο πιο βαθύ νανούρισμα που έχει ο κάτω κόσμος
ένα ελάφι λυγερό κι ένα θεριό λιοντάρι
Παλεύουνε ποιο απ’ τα δυο τα κλάματα θα πάρει
όσων θρηνούν για τις ψυχές που χάνονται στον Άδη.
Κι όταν ο ήλιος χάνεται και πέφτει το σκοτάδι,
Αυτής της μάχης στην ψυχή φαίνεται το σημάδι.
Σαν ελαφάκια λυγερά και πότε σαν λιοντάρια
Παλεύουμε αδιάκοπα μες στα πηχτά σκοτάδια
|
Stin ipsilóteri korfí pu échi o páno kósmos
mia peristéra pállefki ki énas aetós agrími
monomachun pios ap’ tus dio tus uranus tha skísi
ke pios tin omorfiá tis gis sta stíthia tu tha klisi.
Ki ótan o ílios chánete ke péfti to skotádi,
aftís tis máchis stin psichí fenete to simádi.
Ke tóte imerevume ópos ta peristéria
í me ormí anigume san aeti ta chéria.
Sto pio vathí nanurisma pu échi o káto kósmos
éna eláfi ligeró ki éna therió liontári
Palevune pio ap’ ta dio ta klámata tha pári
óson thrinun gia tis psichés pu chánonte ston Άdi.
Ki ótan o ílios chánete ke péfti to skotádi,
Aftís tis máchis stin psichí fenete to simádi.
San elafákia ligerá ke póte san liontária
Palevume adiákopa mes sta pichtá skotádia
|