Μια ζωή είχα πίκρα στο βλέμμα,
πυρετός η σιωπή μου στο αίμα.
Μια ζωή ξαγρυπνούσα στο ψέμα
κι ήρθες όλα εσύ να τ’ αλλάξεις με μια σου ματιά.
Σήμερα όλα αλλάζουν,
σαν παιδί με συναρπάζουν,
έδιωξες τον πόνο απ’ την καρδιά.
Σήμερα θα με κερδίσεις,
με φιλιά θα με γεμίσεις,
σύνορα δεν έχει η βραδιά.
Μη μιλάς, μόνο φίλα με πάλι,
τώρα ζω μιαν αγάπη μεγάλη.
Μη μιλάς, η πιο όμορφη ζάλη
τώρα αρχίζει και στάζει σαν μέλι γλυκά στην καρδιά.
Σήμερα όλα αλλάζουν,
σαν παιδί με συναρπάζουν,
έδιωξες τον πόνο απ’ την καρδιά.
Σήμερα θα με κερδίσεις,
με φιλιά θα με γεμίσεις,
σύνορα δεν έχει η βραδιά.
|
Mia zoí icha píkra sto vlémma,
piretós i siopí mu sto ema.
Mia zoí ksagripnusa sto pséma
ki írthes óla esí na t’ alláksis me mia su matiá.
Símera óla allázun,
san pedí me sinarpázun,
édiokses ton póno ap’ tin kardiá.
Símera tha me kerdísis,
me filiá tha me gemísis,
sínora den échi i vradiá.
Mi milás, móno fíla me páli,
tóra zo mian agápi megáli.
Mi milás, i pio ómorfi záli
tóra archízi ke stázi san méli gliká stin kardiá.
Símera óla allázun,
san pedí me sinarpázun,
édiokses ton póno ap’ tin kardiá.
Símera tha me kerdísis,
me filiá tha me gemísis,
sínora den échi i vradiá.
|