Ψέλνει στη Σιμωνόπετρα κι ακούγεται στον Άδη
μα οι τρομαγμένοι κάνουνε πως τάχα δεν ακούν.
Κλέβει το χνούδι απ’ τα παιδιά, τα μονοπάτια σβήνει,
βαφτίζεται στην έρημο και γίνεται Σιμούν.
Στέλνει καράβια στο γκρεμό,
τον ίσκιο ξεθωριάζει,
κάνει κι εμένα φρύγανο,
μα εμένα δε με νοιάζει.
Με το `να χέρι στη χαρά και τ’ άλλο στην ομίχλη,
δεμένο με γλεντήσανε τα λαίμαργα πουλιά.
Γυρεύω την πανσέληνο να πέσει στο πηγάδι,
να κοιταχτώ, να θυμηθώ πως ήμουνα παλιά.
Να θυμηθώ, να ξεχαστώ
να γίνω ερυθρελάτη
οι ρίζες μου στον ουρανό,
τα φύλλα στο κρεβάτι.
Να βρω κι εσάς αδέρφια μου, που `χετε ξεθυμάνει,
το φόβο και την ομορφιά να βάλουμε μαζί.
Να πλύνουμε με το κρασί τα νυσταγμένα μάτια
κι ύστερα να σαλπάρουμε στη θάλασσα πεζοί.
Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας,
πειρατική σημαία.
Όλα στραβά γινήκανε
και όλα είν’ ωραία.
|
Psélni sti Simonópetra ki akugete ston Άdi
ma i tromagméni kánune pos tácha den akun.
Klévi to chnudi ap’ ta pediá, ta monopátia svíni,
vaftízete stin érimo ke ginete Simun.
Stélni karávia sto gkremó,
ton ískio ksethoriázi,
káni ki eména frígano,
ma eména de me niázi.
Me to `na chéri sti chará ke t’ állo stin omíchli,
deméno me glentísane ta lemarga puliá.
Girevo tin pansélino na pési sto pigádi,
na kitachtó, na thimithó pos ímuna paliá.
Na thimithó, na ksechastó
na gino erithreláti
i rízes mu ston uranó,
ta fílla sto kreváti.
Na vro ki esás adérfia mu, pu `chete ksethimáni,
to fóvo ke tin omorfiá na válume mazí.
Na plínume me to krasí ta nistagména mátia
ki ístera na salpárume sti thálassa pezi.
Ke ta partália i sképsis mas,
piratikí simea.
Όla stravá giníkane
ke óla in’ orea.
|