Έπεφτε χιόνι σιωπηλό
κι ένα κορμάκι από πηλό
το σκέπαζε σεντόνι
κι από το όνειρο πριν βγω
άρχισα να σε νοσταλγώ
ξένη στη γη και μόνη.
Τι να ρωτήσω, τι σιωπή
εσύ το μέλλον μου ‘χεις πει
με φανερά σημάδια
μες στο φλυτζάνι των ματιών
με το παιχνίδι των χαρτιών
πως θα ‘ρθουν κρύα βράδια.
Του κόσμου αυτού το άπειρο
γραμμένο σ’ έναν πάπυρο
με του Θεού την πένα
κι εσύ μου το ‘πες καθαρά
σε μιαν αόρατη σειρά
τι γράφτηκε για μένα.
|
Έpefte chióni siopiló
ki éna kormáki apó piló
to sképaze sentóni
ki apó to óniro prin vgo
árchisa na se nostalgó
kséni sti gi ke móni.
Ti na rotíso, ti siopí
esí to méllon mu ‘chis pi
me fanerá simádia
mes sto flitzáni ton matión
me to pechnídi ton chartión
pos tha ‘rthun kría vrádia.
Tu kósmu aftu to ápiro
gramméno s’ énan pápiro
me tu Theu tin péna
ki esí mu to ‘pes kathará
se mian aórati sirá
ti gráftike gia ména.
|