Σκαλοπάτια | Skalopátia

Ανεβαίνω σκαλοπάτια, πέφτω και τσακίζομαι
για τα δυο γλυκά σου μάτια φως μου βασανίζομαι.

Αχ τι ειν’ ο έρωτας γι’ αυτόν που αγάπησε,
τιμόνι και σκαρί παλιό μια βάρκα μοναχή.
Ένα πικρό καφέ με κέρασε με ξόδεψε
βρήκε ανοιχτή τη πόρτα κι έφυγε πρωί.

Ψάχνω να `βρω τη φωλιά της, ταξιδεύω στη ζωή
μα τα ίχνη απ’ τα φτερά της με μπερδεύουν πιο πολύ.

Σ’ ένα τραγούδι ακουμπάω τον πόνο μου,
πέρασε πια καιρός κι έφυγε σαν βροχή.
Θυμάμαι όμως τα φιλιά, τα λόγια της,
τα δυο της μαύρα μάτια μέσα στο κρασί.

Aneveno skalopátia, péfto ke tsakízome
gia ta dio gliká su mátia fos mu vasanízome.

Ach ti in’ o érotas gi’ aftón pu agápise,
timóni ke skarí palió mia várka monachí.
Έna pikró kafé me kérase me ksódepse
vríke anichtí ti pórta ki éfige pri.

Psáchno na `vro ti foliá tis, taksidevo sti zoí
ma ta íchni ap’ ta fterá tis me berdevun pio polí.

S’ éna tragudi akubáo ton póno mu,
pérase pia kerós ki éfige san vrochí.
Thimáme ómos ta filiá, ta lógia tis,
ta dio tis mavra mátia mésa sto krasí.