|
Είναι όλα πάλι τόσο μπερδεμένα
και δεν μπορώ να βρω που έχω φταίξει,
με τρώνε στόματ’ ανοιχτά και πεινασμένα,
σα να με σφίγγει μια θηλιά που έχω πλέξει.
Απ’ το πρωί τα νιώθω όλα να στραβώνουν
και λέω πως δεν μπορεί, πως κάτι θα ισιώσει,
δε γίνετ’ όλα στο μυαλό μου να μαλώνουν,
θα με παιδέψει, αλλά κάπου θα τελειώσει.
Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια,
τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω.
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια,
πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ.
Πέρασ’ η μέρα και δεν ξέρω που έχω φτάσει,
σα να με ρίξανε αλλού, σε ξένο τόπο,
δεν ξέρω τ’ είναι αλλά θέλω να περάσει,
δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πως, βρες έναν τρόπο.
Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια,
τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω.
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια,
πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ.
|
Ine óla páli tóso berdeména
ke den boró na vro pu écho fteksi,
me tróne stómat’ anichtá ke pinasména,
sa na me sfíngi mia thiliá pu écho pléksi.
Ap’ to pri ta niótho óla na stravónun
ke léo pos den bori, pos káti tha isiósi,
de ginet’ óla sto mialó mu na malónun,
tha me pedépsi, allá kápu tha teliósi.
Klino ta mátia ke i thálassa ine ádia,
ta kalokeria móno íksera na zo.
Tósa filiá, tósa nisiá, tósa karávia,
pu ine tóra pu ta thélo na piastó.
Péras’ i méra ke den kséro pu écho ftási,
sa na me ríksane allu, se kséno tópo,
den kséro t’ ine allá thélo na perási,
den kséro ti, den kséro pos, vres énan trópo.
Klino ta mátia ke i thálassa ine ádia,
ta kalokeria móno íksera na zo.
Tósa filiá, tósa nisiá, tósa karávia,
pu ine tóra pu ta thélo na piastó.
|
