Έχω για δόλωμα τακούνια
και δυο κουμπάκια ανοιχτά
σ’ ένα λεπτό θα μου ανήκεις
στης τουαλέτας τα σκαλιά.
Τις νύχτες βγαίνω για κυνήγι
διψάω για αίμα, σάρκα ωμή
Κι αν κάνεις ό,τι σου ζητήσω
σ’ ελευθερώνω το πρωί.
Είμαι εθισμένη στο κυνήγι
και στη ζωή της αλεπούς
Αυτά τα δάση, είναι για λίγους
δεν είναι για μικροαστούς
Καλύπτω πάντα τις παγίδες
ειμ’ έμπειρη στο καμουφλάζ
κι είν’ το αθώο χαμόγελό μου
νάρκες, και δόλιο σαμποτάζ
Ήμουνα θήραμα για χρόνια
τότε έξω υπήρχαν κυνηγοί
τώρα είμαι θύτης, και σκοτώνω
κι οι κυνηγοί, γίναν λαγοί
Είμαι εθισμένη στο κυνήγι
και στη ζωή της αλεπούς
Αυτά τα δάση, είναι για λίγους
δεν είναι για μικροαστούς
|
Έcho gia dóloma takunia
ke dio kubákia anichtá
s’ éna leptó tha mu aníkis
stis tualétas ta skaliá.
Tis níchtes vgeno gia kinígi
dipsáo gia ema, sárka omí
Ki an kánis ó,ti su zitíso
s’ eleftheróno to pri.
Ime ethisméni sto kinígi
ke sti zoí tis alepus
Aftá ta dási, ine gia lígus
den ine gia mikroastus
Kalípto pánta tis pagides
im’ ébiri sto kamufláz
ki in’ to athóo chamógeló mu
nárkes, ke dólio sabotáz
Ήmuna thírama gia chrónia
tóte ékso ipírchan kinigi
tóra ime thítis, ke skotóno
ki i kinigi, ginan lagi
Ime ethisméni sto kinígi
ke sti zoí tis alepus
Aftá ta dási, ine gia lígus
den ine gia mikroastus
|