Στα βουνά, στα βουνά,
στα βουνά γλυκοχαράζει
κι η καρδιά, κι η καρδιά,
κι η καρδιά μου αναστενάζει.
Πρωί πρωί ο ήλιος θα βγει
να φωτίσει στη γη
τους απέραντους τους τόπους,
θ’ ανατείλει και θα στείλει μιαν αχτίδα,
μιαν ελπίδα στους ανθρώπους.
Χρυσέ μου ήλιε, καλέ μου φίλε
στείλε και σ’ εμένα μιαν αχτίδα
να στεγνώσεις τα δάκρυά μου,
να ζεστάνεις την καρδιά μου
και ν’ αναστήσεις την κάθε μου ελπίδα.
Στα βουνά, στα βουνά,
στα βουνά γλυκοχαράζει
κι η καρδιά, κι η καρδιά,
κι η καρδιά μου αναστενάζει.
Χρυσέ μου ήλιε, καλέ μου φίλε
στείλε και σ’ εμένα μιαν αχτίδα
να στεγνώσεις τα δάκρυά μου,
να ζεστάνεις την καρδιά μου
και ν’ αναστήσεις την κάθε μου ελπίδα.
Στα βουνά, στα βουνά,
στα βουνά γλυκοχαράζει
κι η καρδιά, κι η καρδιά,
κι η καρδιά μου αναστενάζει.
|
Sta vuná, sta vuná,
sta vuná glikocharázi
ki i kardiá, ki i kardiá,
ki i kardiá mu anastenázi.
Pri pri o ílios tha vgi
na fotísi sti gi
tus apérantus tus tópus,
th’ anatili ke tha stili mian achtída,
mian elpída stus anthrópus.
Chrisé mu ílie, kalé mu fíle
stile ke s’ eména mian achtída
na stegnósis ta dákriá mu,
na zestánis tin kardiá mu
ke n’ anastísis tin káthe mu elpída.
Sta vuná, sta vuná,
sta vuná glikocharázi
ki i kardiá, ki i kardiá,
ki i kardiá mu anastenázi.
Chrisé mu ílie, kalé mu fíle
stile ke s’ eména mian achtída
na stegnósis ta dákriá mu,
na zestánis tin kardiá mu
ke n’ anastísis tin káthe mu elpída.
Sta vuná, sta vuná,
sta vuná glikocharázi
ki i kardiá, ki i kardiá,
ki i kardiá mu anastenázi.
|