|
Νύχτα µε φωτιά στα χέρια της,
Νύχτα µε νερό.
Δες πως ρίχνει τα µαχαίρια της
Κι όποιον πετύχει το θεριό.
Δες πως πιάνει το µαντήλι της,
Όλο το χωριό,
Κατακόκκινο απ’ τα χείλη της,
Σπίθες πετά στον ουρανό.
Στα ίδια δίχτυα µπλεγµένοι και οι δυο.
Ο κόσµος νύχτα µα τι να φοβηθώ;
Από το κορµί σου δένοµαι,
Από το κορµί µου δένεσαι,
Έτσι πάει σε τούτο το χορό.
Από το κορµί σου δένοµαι,
Από το κορµί µου δένεσαι
Κι αν χαθείς µαζί σου θα χαθώ.
Λόφοι µε κεράκια όρθια,
Σπίτια στο γκρεµό.
Μάτια που αιώνες βλέπουνε,
Ίσια στο κύµα τ’ αλµυρό.
Έτσι είναι, φως µου, οι άνθρωποι,
Φύση και γραφτό,
Σα ζευγάρια πάντα πέφτουνε,
Μέσα στον ίδιο τον χορό.
Στα ίδια δίχτυα µπλεγµένοι και οι δυο.
Ο κόσµος νύχτα µα τι να φοβηθώ;
Από το κορµί σου δένοµαι,
Από το κορµί µου δένεσαι,
Έτσι πάει σε τούτο το χορό.
Από το κορµί σου δένοµαι,
Από το κορµί µου δένεσαι
Κι αν χαθείς µαζί σου θα χαθώ.
|
Níchta µe fotiá sta chéria tis,
Níchta µe neró.
Des pos ríchni ta µacheria tis
Ki ópion petíchi to therió.
Des pos piáni to µantíli tis,
Όlo to chorió,
Katakókkino ap’ ta chili tis,
Spíthes petá ston uranó.
Sta ídia díchtia µplegµéni ke i dio.
O kósµos níchta µa ti na fovithó;
Apó to korµí su dénoµe,
Apó to korµí µu dénese,
Έtsi pái se tuto to choró.
Apó to korµí su dénoµe,
Apó to korµí µu dénese
Ki an chathis µazí su tha chathó.
Lófi µe kerákia órthia,
Spítia sto gkreµó.
Mátia pu eónes vlépune,
Ίsia sto kíµa t’ alµiró.
Έtsi ine, fos µu, i ánthropi,
Físi ke graftó,
Sa zevgária pánta péftune,
Mésa ston ídio ton choró.
Sta ídia díchtia µplegµéni ke i dio.
O kósµos níchta µa ti na fovithó;
Apó to korµí su dénoµe,
Apó to korµí µu dénese,
Έtsi pái se tuto to choró.
Apó to korµí su dénoµe,
Apó to korµí µu dénese
Ki an chathis µazí su tha chathó.
|
