|
Έσπασε η αντοχή μου,
τέλειωσε η υπομονή μου,
είσ’ αλάτι στην πληγή μου,
δεν μπορείς να ‘σαι μαζί μου.
Τη μέρα για νύχτα, το άσπρο για μαύρο,
τι τώρα τι αύριο, εγώ φεύγω από `δω.
Στα όρια της τρέλας μ’ έχεις φέρει
όμως φτάνει,
θα ρίξω πέτρα πίσω, θα εξαφανιστώ,
μην ξαναπέσω πάλι
στης καρδιάς σου την πλεκτάνη,
σαν τον καπνό θα γίνω και θα σκορπιστώ.
Δεν μπορώ να ζω στο ψέμα
και σε πράγματα στημένα,
σ’ ό,τι μου θυμίζει εσένα
θέλω πια να βάλω τέρμα.
Τη μέρα για νύχτα, το άσπρο για μαύρο,
τι τώρα τι αύριο, εγώ φεύγω από `δω.
Στα όρια της τρέλας μ’ έχεις φέρει
όμως φτάνει,
θα ρίξω πέτρα πίσω, θα εξαφανιστώ,
μην ξαναπέσω πάλι
στης καρδιάς σου την πλεκτάνη,
σαν τον καπνό θα γίνω και θα σκορπιστώ.
Στα όρια της τρέλας.
|
Έspase i antochí mu,
téliose i ipomoní mu,
is’ aláti stin pligí mu,
den boris na ‘se mazí mu.
Ti méra gia níchta, to áspro gia mavro,
ti tóra ti avrio, egó fevgo apó `do.
Sta ória tis trélas m’ échis féri
ómos ftáni,
tha ríkso pétra píso, tha eksafanistó,
min ksanapéso páli
stis kardiás su tin plektáni,
san ton kapnó tha gino ke tha skorpistó.
Den boró na zo sto pséma
ke se prágmata stiména,
s’ ó,ti mu thimízi eséna
thélo pia na válo térma.
Ti méra gia níchta, to áspro gia mavro,
ti tóra ti avrio, egó fevgo apó `do.
Sta ória tis trélas m’ échis féri
ómos ftáni,
tha ríkso pétra píso, tha eksafanistó,
min ksanapéso páli
stis kardiás su tin plektáni,
san ton kapnó tha gino ke tha skorpistó.
Sta ória tis trélas.
|
