Πήρες το τρένο μια βραδιά
κι ένα καράβι του νοτιά
στη ξενιτιά να πας, πουλί ορφανεμένο.
Κι έμεινα μόνη στη ζωή
με την αγάπη μου σβηστή
σ’ ένα σταθμό, σ’ ένα λιμάνι να προσμένω.
Σταθμοί και λιμάνια,
αδέρφια του πόνου,
μανάδες της θλίψης και του χωρισμού.
Το κάθε μας δάκρυ,
εκεί σε μιαν άκρη,
απ’ τα μάτια κυλάει και στάζει παντού.
Πήρες μια αγάπη, μια καρδιά,
φεύγοντας για την ξενιτιά.
κι ο πόνος έφερε το κλάμα στη ματιά μου.
Κι όλο πηγαίνω για να δω
μια στο λιμάνι, στο σταθμό,
μήπως φανείς και ξαστερώσει η χαρά μου.
|
Píres to tréno mia vradiá
ki éna karávi tu notiá
sti ksenitiá na pas, pulí orfaneméno.
Ki émina móni sti zoí
me tin agápi mu svistí
s’ éna stathmó, s’ éna limáni na prosméno.
Stathmi ke limánia,
adérfia tu pónu,
manádes tis thlípsis ke tu chorismu.
To káthe mas dákri,
eki se mian ákri,
ap’ ta mátia kilái ke stázi pantu.
Píres mia agápi, mia kardiá,
fevgontas gia tin ksenitiá.
ki o pónos éfere to kláma sti matiá mu.
Ki ólo pigeno gia na do
mia sto limáni, sto stathmó,
mípos fanis ke ksasterósi i chará mu.
|