Δροσοσταλίδα το πρωί
το μεσημέρι λάμια
και παραγιός τ’ απόβραδο
που φεύγει απ’ τη δουλειά.
Τη νύχτα σιτοκαλαμιά
που σπίρτο την ανάβει.
Πες μας, πού πας;
Μέσα στη φωτιά!
Ματιά που κάπου σκάλωσε,
βήμα που γρηγορεύει,
δρυοκολάπτης που ξανά
το θώρακα τρυπά.
Χαρά που φεύγει στα ψηλά,
θυμός που πέφτει κάτω.
Πες μας, που πας;
Μέσα στη φωτιά!
Μικράκι που πελάγωσε,
ντροπή που γυροφέρνει,
του λόφου αλεπότρυπα
με δώδεκα στοές.
Γιορτή που δεν τιμήθηκε,
ηφαίστειο που κοιμάται.
Πες μας, που πας;
Μέσα στις φωτιές!
|
Drosostalída to pri
to mesiméri lámia
ke paragiós t’ apóvrado
pu fevgi ap’ ti duliá.
Ti níchta sitokalamiá
pu spírto tin anávi.
Pes mas, pu pas;
Mésa sti fotiá!
Matiá pu kápu skálose,
víma pu grigorevi,
driokoláptis pu ksaná
to thóraka tripá.
Chará pu fevgi sta psilá,
thimós pu péfti káto.
Pes mas, pu pas;
Mésa sti fotiá!
Mikráki pu pelágose,
ntropí pu giroférni,
tu lófu alepótripa
me dódeka stoés.
Giortí pu den timíthike,
ifestio pu kimáte.
Pes mas, pu pas;
Mésa stis fotiés!
|