|
Με τα σχισμένα μας πανιά
κόντρα στη μαύρη συννεφιά
θα προχωράμε μαζί
μέσα σε μια καταιγίδα
Στο πεντοζάλη του Βοριά
ορμάει ατίθαση η καρδιά
ξέσπα ψυχή μου κι εσύ
μπες μέσα στη καταιγίδα
Στην καταιγίδα κι εγώ
Κάτω απ’ τον ήλιο το θαμπό
ξεκίνα πάλι το χορό
τώρα που αστράφτει ο ουρανός
τώρα που φέγγει η ελπίδα
στον τόπο αυτό που δεν ανθεί
ζητάς ισόβια υπομονή
ξύπνα ζωή μου μικρή
μπες τώρα στην καταιγίδα
Στην καταιγίδα κι εγώ
Τι περιμένεις άλλο πια
μέσα στην άδεια σου αγκαλιά
πάρε μια ανάσα βαθιά
σπάσε την αλυσίδα
Κι αν δεν κοπάσει η βροχή
κι αν η γιορτή μας βυθιστεί
θα `χουν ξανά ποτιστεί
τα διψασμένα όνειρά μας
|
Me ta schisména mas paniá
kóntra sti mavri sinnefiá
tha prochoráme mazí
mésa se mia kategida
Sto pentozáli tu Ooriá
ormái atíthasi i kardiá
kséspa psichí mu ki esí
bes mésa sti kategida
Stin kategida ki egó
Káto ap’ ton ílio to thabó
ksekína páli to choró
tóra pu astráfti o uranós
tóra pu féngi i elpída
ston tópo aftó pu den anthi
zitás isóvia ipomoní
ksípna zoí mu mikrí
bes tóra stin kategida
Stin kategida ki egó
Ti periménis állo pia
mésa stin ádia su agkaliá
páre mia anása vathiá
spáse tin alisída
Ki an den kopási i vrochí
ki an i giortí mas vithisti
tha `chun ksaná potisti
ta dipsasména ónirá mas
|
