Στην οδό Καλλιδρομίου
σ’ ένα σπίτι δίπατο
σε συνάντησα ένα βράδυ
έξω απ’ το μακρύ κοπάδι
τους καημούς να βγάζεις βόλτα
τα πουλιά περίπατο
Σε φωνάζουν οι ανθρώποι
άνθρωπο αφύσικο
γιατί λες αυτόν τον κόσμο
ακαταλαβίστικο
Στην Αθήνα του ογδόντα
μοιάζεις με μυστήριο
κι είναι το χαμόγελό σου
στ’ όμορφο το πρόσωπό σου
στον πολιτισμό χαστούκι
κι ένα δικαστήριο
|
Stin odó Kallidromíu
s’ éna spíti dípato
se sinántisa éna vrádi
ékso ap’ to makrí kopádi
tus kaimus na vgázis vólta
ta puliá perípato
Se fonázun i anthrópi
ánthropo afísiko
giatí les aftón ton kósmo
akatalavístiko
Stin Athína tu ogdónta
miázis me mistírio
ki ine to chamógeló su
st’ ómorfo to prósopó su
ston politismó chastuki
ki éna dikastírio
|