|
Απόγευμα ήσυχο στην πόλη του φωτός
νότες πλανόδιες που χάνονται στη θλίψη
Σβήνει ο χρόνος απόμακρος σκυφτός
σε μια κλεψύδρα μια ευχή είχαμε κρύψει
Ζωγράφοι υπαίθριοι κοιτάζουν
την ποθούν
Πόθος συλλέκτη για μια σπάνια πεταλούδα
Μετράω τις ώρες που χαθήκαν και σιωπούν
Τα βήματά της προσπαθώντας να εμποδίσω
Και τι δε θα `δινα μονάχα μια στιγμή
Τα μάτια της ξανά να συναντήσω
Να ζωγραφίσω όσα δεν πρόλαβε να πει
σ’ ένα πορτραίτο που για πάντα θα κρατήσω
Ένας περίπατος στου δρόμου, τα καφέ
εκεί που έδωσα και πήρα ό,τι ζητούσα
Κι αν με ρωτούσε αν θα τ’ άλλαζα ποτέ
Ίσως στα χέρια μου ακόμα την κρατούσα
Όμως δε ρώτησε ποτέ για όλα αυτά
με δάκρυα έλεγε ποτέ να μην νυχτώσει
Σαν να περίμενε από κάπου να πιαστεί
Ψάχνοντας μάταια δυο κόσμους να ενώσει
|
Apógevma ísicho stin póli tu fotós
nótes planódies pu chánonte sti thlípsi
Svíni o chrónos apómakros skiftós
se mia klepsídra mia efchí ichame krípsi
Zográfi ipethrii kitázun
tin pothun
Póthos sillékti gia mia spánia petaluda
Metráo tis óres pu chathíkan ke siopun
Ta vímatá tis prospathóntas na ebodíso
Ke ti de tha `dina monácha mia stigmí
Ta mátia tis ksaná na sinantíso
Na zografíso ósa den prólave na pi
s’ éna portreto pu gia pánta tha kratíso
Έnas perípatos stu drómu, ta kafé
eki pu édosa ke píra ó,ti zitusa
Ki an me rotuse an tha t’ állaza poté
Ίsos sta chéria mu akóma tin kratusa
Όmos de rótise poté gia óla aftá
me dákria élege poté na min nichtósi
San na perímene apó kápu na piasti
Psáchnontas mátea dio kósmus na enósi
|
