Στης αμαρτίας το στρατί εγώ κι αν περπατάω,
τα χάδια μου και το κορμί εγώ κι αν τα πουλάω,
κι αν ο καθένας εύκολη κι ανήθικη με λέει,
για το κατάντημα μου αυτό η κοινωνία φταίει.
Στου καθενός την αγκαλιά εγώ κι αν ξενυχτάω,
τα χείλη μου και τα φιλιά εγώ κι αν τα κερνάω,
κι αν για το χρήμα στη ζωή κουρέλι έχω γίνει,
αχ κοινωνία ένοχη, συ έχεις την ευθύνη.
Κι αν για πελάτες φανερά γυρεύω ευκαιρίες,
κι αν με κοιτούν ειρωνικά οι έντιμες κυρίες,
είν’ ευκαιρία να τους πω κι εγώ με ειρωνεία:
Κυρίες μου, ειρωνικά δέστε την κοινωνία.
|
Stis amartías to stratí egó ki an perpatáo,
ta chádia mu ke to kormí egó ki an ta puláo,
ki an o kathénas efkoli ki aníthiki me léi,
gia to katántima mu aftó i kinonía ftei.
Stu kathenós tin agkaliá egó ki an ksenichtáo,
ta chili mu ke ta filiá egó ki an ta kernáo,
ki an gia to chríma sti zoí kuréli écho gini,
ach kinonía énochi, si échis tin efthíni.
Ki an gia pelátes fanerá girevo efkeríes,
ki an me kitun ironiká i éntimes kiríes,
in’ efkería na tus po ki egó me ironia:
Kiríes mu, ironiká déste tin kinonía.
|