Ώρες αργόσυρτες σαν φορτωμένα κάρα,
απ’ τα ηχεία ψιχαλίζει μια κιθάρα.
Φύτρωσαν κάκτοι και λωτοί στην κορδιλιέρα,
κι εσύ κλειστός σε μια καμπίνα φεύγεις πέρα.
Οι έρωτες σου καρυδότσουφλα στο κύμα,
μα στον ασύρματο καιρό δεν πέφτει σύρμα.
Ο τόπος σου σ’ ακολουθεί όπου κι αν πας,
σ’ ένα παιχνίδι για χαμένους ξενυχτάς.
Άστρο του Ωρίωνα, φεγγάρι του Τοξότη,
είπαν μια άγνωστη φωτιά σ’ έχει δεσμώτη.
Που δεν τη σβήνουν χίλια κολασμένα μπάρκα,
μα στης γοργόνας το φτερό η αιώνια τσάρκα.
Στον Ινδικό πλοία παλιά φουνταρισμένα,
ιθαγενείς μασάνε φύλλα ξεραμένα.
Και για μουσώνες σου μιλούν στο νότιο σέλας,
ναύτες που πέρασαν τα σύνορα της τρέλας.
Μια σούπα ο κόσμος και ο νους τρύπιο κουτάλι,
κι εσύ στης θάλασσας για πάντα την αγκάλη.
Δακρύζεις κήπους με παράξενα λουλούδια,
για μάτια πρόστυχα κεντάς άγια τραγούδια.
Κι εγώ που ξέχασα ποιος είμαι που πηγαίνω,
λαθρεπιβάτης σ’ ένα πλοίο παροπλισμένο.
Απόψε σ’ άκουσα να λες απ’ τα ηχεία,
για να χαράξεις μες στο πουθενά πορεία,
χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
|
Ώres argósirtes san fortoména kára,
ap’ ta ichia psichalízi mia kithára.
Fítrosan kákti ke loti stin kordiliéra,
ki esí klistós se mia kabína fevgis péra.
I érotes su karidótsufla sto kíma,
ma ston asírmato keró den péfti sírma.
O tópos su s’ akoluthi ópu ki an pas,
s’ éna pechnídi gia chaménus ksenichtás.
Άstro tu Oríona, fengári tu Toksóti,
ipan mia ágnosti fotiá s’ échi desmóti.
Pu den ti svínun chília kolasména bárka,
ma stis gorgónas to fteró i eónia tsárka.
Ston Indikó plia paliá funtarisména,
ithagenis masáne fílla kseraména.
Ke gia musónes su milun sto nótio sélas,
naftes pu pérasan ta sínora tis trélas.
Mia supa o kósmos ke o nus trípio kutáli,
ki esí stis thálassas gia pánta tin agkáli.
Dakrízis kípus me paráksena luludia,
gia mátia prósticha kentás ágia tragudia.
Ki egó pu kséchasa pios ime pu pigeno,
lathrepivátis s’ éna plio paroplisméno.
Apópse s’ ákusa na les ap’ ta ichia,
gia na charáksis mes sto puthená poria,
chórepse páno sto fteró tu karcharía.
|