Στο πλάι της Νέας Εποχής
γυρεύω μιαν αλήθεια
το νήμα ψάχνω της αρχής
με το αίνιγμα στα στήθια
όμως ο φόβος της ψυχής ξυπνάει από συνήθεια.
Μια πέτρα έκανα ζωή
στις αλυκές του κόσμου
κι ευχόμουν να ‘ρθει μια βροχή
μα έλειπε ο Θεός μου.
Κι έμαθα έτσι από παιδί
να λέω τη νύχτα φως μου.
Στις αλυκές του κόσμου…
Πώς φτάνει πάντα μια στιγμή που η καρδιά υποφέρει
χρόνια ζητάει μια εκδρομή μα αργεί το καλοκαίρι
και πέφτω κάθε Κυριακή
σαν “Στέλλα” στο μαχαίρι.
|
Sto plái tis Néas Epochís
girevo mian alíthia
to níma psáchno tis archís
me to enigma sta stíthia
ómos o fóvos tis psichís ksipnái apó siníthia.
Mia pétra ékana zoí
stis alikés tu kósmu
ki efchómun na ‘rthi mia vrochí
ma élipe o Theós mu.
Ki ématha étsi apó pedí
na léo ti níchta fos mu.
Stis alikés tu kósmu…
Pós ftáni pánta mia stigmí pu i kardiá ipoféri
chrónia zitái mia ekdromí ma argi to kalokeri
ke péfto káthe Kiriakí
san “Stélla” sto macheri.
|