Όλα τελειώνουν, όλα λιγοστεύουν
και όλα έχουν γίνει μια σταλιά
κι αυτοί που σ’ έναν έρωτα πιστεύουν
τις νύχτες κατεβαίνουνε σκαλιά.
Σκαλιά που οδηγούνε σε υπόγεια
απ’ όπου ψάχνεις μάταια να βγεις
η αγάπη μας ωθεί σε καταγώγια
διακόσια μέτρα κάτω απ’ τη γη.
Όλα τελειώνουν, όλα ξεμακραίνουν
στενεύουνε τα όρια του νου
κι εμείς οι δυο κουκίδες που μικραίνουν
στο βάθος κάποιου δρόμου μακρινού.
Στο βάθος κάποιου δρόμου που πηγαίνει
χωρίς επιστροφή μες στο κενό
κι εσύ όλο να κλαις που δε σου βγαίνει
το όνειρο ποτέ αληθινό.
Όλα τελειώνουν, όλα έχουν αδειάσει
μα κράτα της αγάπης την κλωστή
όπως τα είχες σχεδιάσει,
όπως τα είχες φανταστεί.
Όλα τελειώνουν, όλα ξεμακραίνουν
στενεύουνε τα όρια του νου
κι εμείς οι δυο κουκίδες που μικραίνουν
στο βάθος κάποιου δρόμου μακρινού.
|
Όla teliónun, óla ligostevun
ke óla échun gini mia staliá
ki afti pu s’ énan érota pistevun
tis níchtes katevenune skaliá.
Skaliá pu odigune se ipógia
ap’ ópu psáchnis mátea na vgis
i agápi mas othi se katagógia
diakósia métra káto ap’ ti gi.
Όla teliónun, óla ksemakrenun
stenevune ta ória tu nu
ki emis i dio kukídes pu mikrenun
sto váthos kápiu drómu makrinu.
Sto váthos kápiu drómu pu pigeni
chorís epistrofí mes sto kenó
ki esí ólo na kles pu de su vgeni
to óniro poté alithinó.
Όla teliónun, óla échun adiási
ma kráta tis agápis tin klostí
ópos ta iches schediási,
ópos ta iches fantasti.
Όla teliónun, óla ksemakrenun
stenevune ta ória tu nu
ki emis i dio kukídes pu mikrenun
sto váthos kápiu drómu makrinu.
|