Στα σκαλοπάτια του μετρό, κοντά στην πόρτα,
σε είδαν κόρη μου, χλωμή, μισόγυμνη,
για ν’ αγοράσεις τα γαλάζια σου τα χόρτα
τραγούδια έλεγες μ’ απόκοσμη φωνή.
Τα όμορφα, γλυκά σου μάτια
μοιάζαν με σκοτεινή βραδιά,
κι όταν μου το ’παν, δυο κομμάτια
έγιν’ η δόλια μου καρδιά,
εγώ που σου ’χτιζα παλάτια
κι εσύ στο βούρκο είσαι πια.
Σε είχα στείλει στην Ευρώπη να σπουδάσεις,
εγώ το ξέρω με τι πίκρες και καημό,
μα σε παρέσυρε, στο βάραθρο να φτάσεις,
αυτή η ζούγκλα που τη λεν πολιτισμό.
Τα όμορφα, γλυκά σου μάτια
μοιάζαν με σκοτεινή βραδιά,
κι όταν μου το ’παν, δυο κομμάτια
έγιν’ η δόλια μου καρδιά,
εγώ που σου ’χτιζα παλάτια
κι εσύ στο βούρκο είσαι πια.
|
Sta skalopátia tu metró, kontá stin pórta,
se idan kóri mu, chlomí, misógimni,
gia n’ agorásis ta galázia su ta chórta
tragudia éleges m’ apókosmi foní.
Ta ómorfa, gliká su mátia
miázan me skotiní vradiá,
ki ótan mu to ’pan, dio kommátia
égin’ i dólia mu kardiá,
egó pu su ’chtiza palátia
ki esí sto vurko ise pia.
Se icha stili stin Evrópi na spudásis,
egó to kséro me ti píkres ke kaimó,
ma se parésire, sto várathro na ftásis,
aftí i zugkla pu ti len politismó.
Ta ómorfa, gliká su mátia
miázan me skotiní vradiá,
ki ótan mu to ’pan, dio kommátia
égin’ i dólia mu kardiá,
egó pu su ’chtiza palátia
ki esí sto vurko ise pia.
|