Στο Ντορέ πέφτει ψιλή βροχή
Κι είναι ο κόσμος σαν κρύο δωμάτιο
Δεν περνάει ένα φως
Ούτε κάποιος γνωστός
Και αργεί να φωτίσει το αύριο
Θα `θελα να σ’ αγγίξω ξανά
Τα μακριά σου μαλλιά να μυρίσω
Μα ας τ’ αφήσουμε εκεί
Φίλοι πάλι ή εχθροί
Δεν αντέχω άλλο να προσπαθήσω
Στο Ντορέ είναι όλα κλειστά
Παίρνω το πρωινό λεωφορείο
Και μια ανάσα βαθιά
Δυο στάσεις μετά
Θα μ’ αφήσει ξανά μες στο κρύο
Όσο λοιπόν κι αν γυρνώ
Θα τα βρίσκω όλα εδώ όπως τ’ άφησα
Και στο ίδιο όνειρο από ψηλά θα κοιτώ
Να βουλιάζει η πόλη στη θάλασσα
Είσαι ένα καράβι στα παγωμένα
Που μοιάζει σταματημένο στου λιμανιού τ’ ανοιχτά
Κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι έναν αιώνα μετά
Αν σε μένα γυρνάς ή αν φεύγεις
|
Sto Ntoré péfti psilí vrochí
Ki ine o kósmos san krío domátio
Den pernái éna fos
Oíte kápios gnostós
Ke argi na fotísi to avrio
Tha `thela na s’ angikso ksaná
Ta makriá su malliá na miríso
Ma as t’ afísume eki
Fíli páli í echthri
Den antécho állo na prospathíso
Sto Ntoré ine óla klistá
Perno to prinó leoforio
Ke mia anása vathiá
Dio stásis metá
Tha m’ afísi ksaná mes sto krío
Όso lipón ki an girnó
Tha ta vrísko óla edó ópos t’ áfisa
Ke sto ídio óniro apó psilá tha kitó
Na vuliázi i póli sti thálassa
Ise éna karávi sta pagoména
Pu miázi stamatiméno stu limaniu t’ anichtá
Ki egó n’ anarotiéme énan eóna metá
An se ména girnás í an fevgis
|