Βουτάω βαθιά σου, θηλυκέ μου ουρανέ
και ναυαγώ στης αγκαλιάς σου την απόχη…
Μου είπες όχι, αλλά ξέρω ήταν ναι…
Σου είπα ναι και εσύ το μέτρησες σαν όχι…
Μην κοιτάζεις συνέχεια τον χάρτη,
μην ρωτάς τις πυξίδες που πάμε…
Κι αν μας δέσουν μαζί στο κατάρτι,
μην φοβάσαι στο τέλος νικάμε!
Κοντά σου γίνομαι κακός ηθοποιός
κι εσύ μακριά μου ανολοκλήρωτο στιχάκι…
Τι κι αν μας γύρισε την πλάτη του ο Θεός;
Φτάνει μονάχα ν’ αγαπιόμαστε λιγάκι…
Χαρές μας έβγαλαν σε τούνελ ενοχής…
Πληγές μας έγιναν πολύτιμα στολίδια…
Ψυχές που ανοίγονται σαν οίκοι ανοχής…
Ψυχές που κλείνονται στο μέσα τους σαν στρείδια…
Μην κοιτάζεις συνέχεια τον χάρτη,
μην ρωτάς τις πυξίδες που πάμε…
Κι αν μας δέσουν μαζί στο κατάρτι,
μην φοβάσαι στο τέλος νικάμε!
|
Outáo vathiá su, thiliké mu urané
ke nafagó stis agkaliás su tin apóchi…
Mu ipes óchi, allá kséro ítan ne…
Su ipa ne ke esí to métrises san óchi…
Min kitázis sinéchia ton chárti,
min rotás tis piksídes pu páme…
Ki an mas désun mazí sto katárti,
min fováse sto télos nikáme!
Kontá su ginome kakós ithopiós
ki esí makriá mu anoloklíroto sticháki…
Ti ki an mas girise tin pláti tu o Theós;
Ftáni monácha n’ agapiómaste ligáki…
Charés mas évgalan se tunel enochís…
Pligés mas éginan polítima stolídia…
Psichés pu anigonte san iki anochís…
Psichés pu klinonte sto mésa tus san stridia…
Min kitázis sinéchia ton chárti,
min rotás tis piksídes pu páme…
Ki an mas désun mazí sto katárti,
min fováse sto télos nikáme!
|