Στον ουρανό δεν έζησα ποτέ μου
κι όμως θυμούμαι κι εύχομαι το φως του
τις νύχτες όταν δέομαι του αγνώστου
θεού σε μια ζωή μεσοπολέμου
Μονάκριβος δεν είμαι, δεν πιστεύω
πως πύκνωσε ο κόσμος για να ζήσω
για μια στιγμή θα στάθηκε πιο πίσω
ο θάνατος και μ’ άφησε ν’ ανέβω
Ίσως η μοίρα φρόντισε να μείνω
αντίκλητος της λύπης των αιθέρων
για να τελώ των σκοτεινών εταίρων
τη μνήμη και τη δόξα τους να κλίνω
|
Ston uranó den ézisa poté mu
ki ómos thimume ki efchome to fos tu
tis níchtes ótan déome tu agnóstu
theu se mia zoí mesopolému
Monákrivos den ime, den pistevo
pos píknose o kósmos gia na zíso
gia mia stigmí tha státhike pio píso
o thánatos ke m’ áfise n’ anévo
Ίsos i mira fróntise na mino
antíklitos tis lípis ton ethéron
gia na teló ton skotinón eteron
ti mními ke ti dóksa tus na klíno
|