Της χαραυγής ο άνεμος
δεν ξέρω αν θα φυσήξει
κι αυτή η πόρτα η κλειστή
από χαρά αν θα τρίξει.
Να τρέμει πάλι το νερό
το φως ν’ ανατριχιάζει
κι εγώ ν’ ακούω μια φωνή
ξανά να μου φωνάζει.
Αχ, στεγνό μου στόμα
τι θα πεις ακόμα
μέχρι να δροσίσει
ο αέρας να φιλήσει
την ξερή σου γη;
Αχ, πικρό μου σώμα
πόσο πια ακόμα
στην πίκρα σου θα λιώνεις
κι ακόμα θα δηλώνεις
στον πόνο υποταγή;
Της ξενιτιάς ο έρωτας
δεν ξέρω αν θα ‘ρθει πίσω
τη σκόνη από τα ρούχα μου
να βρω και να σκορπίσω.
Κι όπως περνάει ο άνεμος
με χέρια νοτισμένα
ν’ αγγίξει φύλλα και κλαδιά
σε δέντρα μαραμένα.
|
Tis charavgís o ánemos
den kséro an tha fisíksi
ki aftí i pórta i klistí
apó chará an tha tríksi.
Na trémi páli to neró
to fos n’ anatrichiázi
ki egó n’ akuo mia foní
ksaná na mu fonázi.
Ach, stegnó mu stóma
ti tha pis akóma
méchri na drosísi
o aéras na filísi
tin kserí su gi;
Ach, pikró mu sóma
póso pia akóma
stin píkra su tha liónis
ki akóma tha dilónis
ston póno ipotagí;
Tis ksenitiás o érotas
den kséro an tha ‘rthi píso
ti skóni apó ta rucha mu
na vro ke na skorpíso.
Ki ópos pernái o ánemos
me chéria notisména
n’ angiksi fílla ke kladiá
se déntra maraména.
|