|
Περνάει, λένε, ο καιρός
και τις πληγές γιατρεύει,
μα ο δικός σου ο καημός
ακόμα με παιδεύει,
αβάσταχτος ο χωρισμός
με σβήνει και με καίει.
Στου φεγγαριού την αγκαλιά
απόψε θα κοιμάσαι,
με κάποιας άλλης τα φιλιά
ευτυχισμένος θα ‘σαι,
ποιος ξέρει πάλι αν γελάς
ή μέσα σου λυπάσαι,
κι όταν την άλλη θα φιλάς
εμένα θα θυμάσαι.
Πώς να ξεχάσω τις στιγμές
που ήσουνα μαζί μου,
του έρωτά σου οι σκιές
φωλιάζουν στην ψυχή μου,
το ξέρω, εσύ μονάχα φταις
που χάλασε η ζωή μου.
Στου φεγγαριού την αγκαλιά
απόψε θα κοιμάσαι,
με κάποιας άλλης τα φιλιά
ευτυχισμένος θα ‘σαι,
ποιος ξέρει πάλι αν γελάς
ή μέσα σου λυπάσαι,
κι όταν την άλλη θα φιλάς
εμένα θα θυμάσαι.
|
Pernái, léne, o kerós
ke tis pligés giatrevi,
ma o dikós su o kaimós
akóma me pedevi,
avástachtos o chorismós
me svíni ke me kei.
Stu fengariu tin agkaliá
apópse tha kimáse,
me kápias állis ta filiá
eftichisménos tha ‘se,
pios kséri páli an gelás
í mésa su lipáse,
ki ótan tin álli tha filás
eména tha thimáse.
Pós na ksecháso tis stigmés
pu ísuna mazí mu,
tu érotá su i skiés
foliázun stin psichí mu,
to kséro, esí monácha ftes
pu chálase i zoí mu.
Stu fengariu tin agkaliá
apópse tha kimáse,
me kápias állis ta filiá
eftichisménos tha ‘se,
pios kséri páli an gelás
í mésa su lipáse,
ki ótan tin álli tha filás
eména tha thimáse.
|
