Τέτοιο όμορφο κορίτσι, όλο νιάτα και ζωή,
που δεν το ‘χει ‘δει ο ήλιος, πως το βλέπουν οι γιατροί,
που δεν το ‘χει ‘δει ο ήλιος, πως το βλέπουν οι γιατροί.
Κρύβει μέσα στην καρδιά της κάποιο πόνο μυστικό,
λιώνει κι οι γιατροί δε βρίσκουν πια κανένα γιατρικό,
λιώνει κι οι γιατροί δε βρίσκουν πια κανένα γιατρικό.
Τη μανούλα της φωνάζει και της λέγει μυστικά,
πάψε τους γιατρούς να παίρνεις, πάψε πια τα γιατρικά,
πάψε τους γιατρούς να παίρνεις, πάψε πια τα γιατρικά.
Εγώ μάνα μ’ θα πεθάνω και μια χάρη σου ζητώ,
δυο στεφάνια πικροδάφνη μες στον τάφο μου να βρω,
δυο στεφάνια πικροδάφνη μες στον τάφο μου να βρω.
Γιατ’ ο νιος που αγαπούσα κι έλειπε στην ξενιτιά,
μου τον σκότωσαν, μανούλα μ’ και δε θα ξανάρθει πια,
μου τον σκότωσαν, μανούλα μ’ και δε θα ξανάρθει πια.
Γι’ αυτό μάνα μου σου λέω τα στεφάνια να ‘ναι δυο,
θα τον βρω στον άλλον κόσμο, μάνα μ’, θα τον παντρευτώ,
θα τον βρω στον άλλον κόσμο, μάνα μ’, θα τον παντρευτώ.
Αμάν, αμάν, αχ, αμάν, αμάν.
|
Tétio ómorfo korítsi, ólo niáta ke zoí,
pu den to ‘chi ‘di o ílios, pos to vlépun i giatri,
pu den to ‘chi ‘di o ílios, pos to vlépun i giatri.
Krívi mésa stin kardiá tis kápio póno mistikó,
lióni ki i giatri de vrískun pia kanéna giatrikó,
lióni ki i giatri de vrískun pia kanéna giatrikó.
Ti manula tis fonázi ke tis légi mistiká,
pápse tus giatrus na pernis, pápse pia ta giatriká,
pápse tus giatrus na pernis, pápse pia ta giatriká.
Egó mána m’ tha petháno ke mia chári su zitó,
dio stefánia pikrodáfni mes ston táfo mu na vro,
dio stefánia pikrodáfni mes ston táfo mu na vro.
Giat’ o nios pu agapusa ki élipe stin ksenitiá,
mu ton skótosan, manula m’ ke de tha ksanárthi pia,
mu ton skótosan, manula m’ ke de tha ksanárthi pia.
Gi’ aftó mána mu su léo ta stefánia na ‘ne dio,
tha ton vro ston állon kósmo, mána m’, tha ton pantreftó,
tha ton vro ston állon kósmo, mána m’, tha ton pantreftó.
Amán, amán, ach, amán, amán.
|