|
Δεν αγάπησες
κι έτσι όσα απλώχερα σου δόθηκαν δεν κράτησες
δεν το πίστεψες
κι όλα τα όπλα σου τα πέταξες, τ` αχρήστεψες
δε ρισκάρισες
έπαιξες λίγο με τα ζάρια μα δεν τα ‘ριξες
κι αν φοβήθηκες
τη σκοτεινή τη φυλακή σου δεν αρνήθηκες
δεν αγάπησες.
Θαρρώ πως κάποτε είχες βάλει ένα στόχο
ο μόνος στόχος αποδείχτικες εσύ
κι όταν με πόνο είπες μέσα σου “δεν το ‘χω”
η σφαίρα βρήκε τη δική σου ψυχή.
Κι αν ήταν πια αργά για να επιστρέψεις
είχες ακόμα καιρό στα πόδια σου να σταθείς
μα λύγισες σαν δέντρο φορτωμένο
κι έθαψες τόσο καρπό μέσα στα βάθη της γης
πως μπόρεσες εσύ να καταστρέψεις
όσα να αγγίξει ποτέ δε θα μπορούσε κανείς.
|
Den agápises
ki étsi ósa aplóchera su dóthikan den krátises
den to pístepses
ki óla ta ópla su ta pétakses, t` achrístepses
de riskárises
épekses lígo me ta zária ma den ta ‘rikses
ki an fovíthikes
ti skotiní ti filakí su den arníthikes
den agápises.
Tharró pos kápote iches váli éna stócho
o mónos stóchos apodichtikes esí
ki ótan me póno ipes mésa su “den to ‘cho”
i sfera vríke ti dikí su psichí.
Ki an ítan pia argá gia na epistrépsis
iches akóma keró sta pódia su na stathis
ma lígises san déntro fortoméno
ki éthapses tóso karpó mésa sta váthi tis gis
pos bóreses esí na katastrépsis
ósa na angiksi poté de tha boruse kanis.
|
