Καθισμένη στην μεγάλη την πλατεία περιμένω
Πάνε μέρες που δε σ’ είδα και πώς άντεξα δεν ξέρω
Τόσα λάθη έχουμε κάνει μα το πιο μεγάλο είναι δικό μου
Όλο τρέμω πως δε θα `ρθεις και δε συγχωρώ τον εαυτό μου
Μα είναι τόση η ανάγκη να σε δω ν’ ακούσω τη φωνή σου
Μακριά σου δεν υπάρχω η ζωή μου είναι δική σου
Αγάπη μου έλα δεν υπάρχω
Μακριά σου το ξέρεις
Δεν υπάρχω δεν υπάρχω
Μια ψιλή βροχή αρχίζει κι η πλατεία αδειάζει λίγο λίγο
Όλοι φεύγουν βιαστικά μα εγώ ξέρω δεν μπορώ να φύγω
Κι είναι τόση ανάγκη να σε δω ν’ ακούσω τη φωνή σου
Μακριά σου δεν υπάρχω η ζωή μου είναι δική σου
|
Kathisméni stin megáli tin platia periméno
Páne méres pu de s’ ida ke pós ánteksa den kséro
Tósa láthi échume káni ma to pio megálo ine dikó mu
Όlo trémo pos de tha `rthis ke de sigchoró ton eaftó mu
Ma ine tósi i anágki na se do n’ akuso ti foní su
Makriá su den ipárcho i zoí mu ine dikí su
Agápi mu éla den ipárcho
Makriá su to kséris
Den ipárcho den ipárcho
Mia psilí vrochí archízi ki i platia adiázi lígo lígo
Όli fevgun viastiká ma egó kséro den boró na fígo
Ki ine tósi anágki na se do n’ akuso ti foní su
Makriá su den ipárcho i zoí mu ine dikí su
|